من راز نگاهت را از آینه پرسیدم چشمان نجیبت را از دور پرستیدم
مثل گل نیلوفر چشمان تو بهاری شد از پیش دلم رفتی و نفهمیدم
مرز دل و چشم تو از شهر افق پیداست من سرخی گل را در خنده ی تو دیدم
در شهر اقاقی ها تو پاک ترین عشقی من راز شگفتی را از باغ دلت چیدم
لبخند زدی آرام بر گونه ی غمناکم من با گل لبخندت به حادثه خندیدم
ای کاش دو چشم تو سر فصل افق ها بود آن وقت تو را هر صبح از پنجره می دیدم
وقتی گل آرامش در باغ دلم روئید گلبرگ وجودم را بر عشق تو پیچیدم
خورشید شدی رفتی تا اوج شکوفایی من از عطش عشقت بر آینه تابیدم
من از قصه زندگی ام نمی ترسم
من از بی تو بودن به یاد تو زیستن و تنها از خاطرات گذشته تغذیه کردن می ترسم.
ای بهار زندگی ام
اکنون که قلبم مالا مال از غم زندگیست
اکنون که باهایم توان راه رفتن ندارد
برگرد
باز هم به من ببخش احساس دوست داشتن جاودانه را
باز هم آغوش گرمت را به سویم بگشا
باز هم شانه هایت را مرحمی برایم قرار بده.
بگزار در آغوشت آرامش را به دست آورم
بدان که قلب من هم شکسته
بدان که روحم از همه دردها خسته شده.
این را بدان که با آمدنت غم برای همیشه من را ترک خواهد کرد.
بس برگرد که من به امید دیدار تو زنده ام